مهارت های ارتباط با بیمار و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری

مقدمه: بررسی و شناخت نقاط قوت و ضعف مهارتهای ارتباطی در دانشجویان پرستاری به منظور اصلاح و برنامه ریزی آموزش بالین ضروری است. هدف: این مطالعه با هدف تعیین مهارت های ارتباط با بیمار و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری مامایی شهید بهشتی رشت انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی در سال 1391 بر روی 176 دانشجوی پرستاری انجام گرفت. آزمودنی ها به روش تمام شماری وارد پژوهش شدند و پرسشنامه عوامل مرتبط و ابزار سنجش مهارتهای ارتباطی را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یکطرفه، همبستگی پیرسون و اسپیرمن و رگرسیون خطی چندگانه آنالیز گردید. نتایج: آزمودنی ها میانگین نمرات 23/53 و 60/121 را به ترتیب در مهارتهای ارتباطی عمومی و اختصاصی کسب نمودند. مهارت ارتباطی دانشجویان در سطح متوسط تا خوب قرار گرفت. اختلاف معنادار آماری از نظر میانگین نمره مهارت های ارتباطی با متغیرهایی همچون وضعیت تأهل، آموزش مهارت های ارتباطی و تجربه مراقبت از فرد بیمار در خانواده مشاهده شد(05/0>p). همبستگی مثبت و معناداری بین سن، میزان اهمیت شرایط محیط بالین و مهارتهای ارتباطی وجود داشت. همچنین وضعیت تأهل از عوامل مرتبط و پیش بینی کننده مهارتهای ارتباطی بود. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که مهارتهای ارتباطی دانشجویان در سطح متوسط تا خوب قرار دارد و با توجه به وجود ارتباط بین آموزش مهارتهای ارتباطی و مهارت در آن و نیز همبستگی مثبت سن با مهارت های ارتباطی در مطالعه حاضر، به نظر می رسد آموزش مهارتهای ارتباطی ترجیحاً در بدو ورود به دانشگاه در ارتقاء این مهارتها مفید باشد.